Στο επίκεντρο αυτής της μελέτης είναι το πρόβλημα της κοινωνικής λειτουργίας της τέχνης, με αναφορά στη σχέση της με την πολιτική. Ο συγγραφέας, αποδεχόμενος την αρχή για την αυτονομία του καλλιτέχνη από την πολιτική -την όποια πολιτική-, τονίζει ότι η παραβίασή της είναι σε βάρος της γνησιότητας της τέχνης και της κοινωνικής λειτουργίας της.

Στο πνεύμα αυτό προβαίνει σε μια κριτική θεώρηση του σοσιαλιστικού ρεαλισμού με αναφορά στο Λούκατς και στη σχέση Λούκατς Μπρεχτ, που από τη δεκαετία του 1930 και μετά δέσποζε στις συζητήσεις για τη μαρξιστική αισθητική. Ο συγγραφέας υποστηρίζει την άποψη ότι παρά τις ουσιαστικές διαφορές σε συγκεκριμένα θέματα της τέχνης, ο ρόλος τους στην ανάπτυξη της μαρξιστικής αισθητικής δεν είναι αντιπαραθετικός, αλλά συμπληρωματικός.

Με δεδομένο ότι στην εποχή μας η επιστήμη επηρεάζει όλες τις μορφές έκφρασης της ανθρώπινης ζωής, θέτει το ερώτημα αν η επίδραση της επιστήμης στην τέχνη πλήττει την αυθεντική λειτουργία της, στη βάση της οποίας είναι η σχέση ανθρώπου προς άνθρωπο. Στο πνεύμα αυτό, αναφερόμενος συγκριτικά στο θέατρο, θέτει το ερώτημα αν ο κινηματόγραφος είναι τέχνη.

Στη μελέτη του αυτή για τη σχέση τέχνης και πολιτικής, επιστήμης και τέχνης, αναπτύσσει έναν προβληματισμό με αποδέκτες όσους μελετούν, διδάσκουν ή/και ασκούν τις διάφορες μορφές έκφρασης της τέχνης, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ως αφορμή ή και ως πλαίσιο αναφοράς για έναν ουσιαστικό διάλογο.

Επιπροσθέτως ο συγγραφέας παραθέτει, σε δική του μετάφραση, από την Αισθητική του Λούκατς, το κεφάλαιο με τον τίτλο "Από τη μερικότητα του ατόμου στην αυτοσυνείδηση του ανθρώπινου γένους", στο οποίο αναπτύσσεται ο φιλοσοφικός πυρήνας της αισθητικής του, μαζί και τις αναγκαίες για τον Έλληνα αναγνώστη διευκρινήσεις και σχολιασμούς.