"Οι αλήθειες του ψεύτη παππού"
"Το παιδικό βιβλίο είναι αποτυχημένο αν δεν το διαβάζει με απόλαυση ο μεγάλος"
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε μια εκρηκτική παραγωγή παιδικής λογοτεχνίας με πρωτοπόρο την Άλκη Ζέη "Το καπλάνι της βιτρίνας"", όπου η θεματολογία επεκτείνεται πέρα από το πολιτικό-ιστορικό στοιχείο σε κοινωνικά θέματα. Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο.Σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών, στη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και σεναριογραφία στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Από το 1954 έως το 1964 έζησε ως πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Το 1967 , με τον ερχομό της χούντας, ξαναφεύγει πάλι, αυτή τη φορά για το Παρίσι.Το 1987 κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο της για μεγάλους,"Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα".
Με το νέο της μυθιστόρημα "Ο ψεύτης παππούς", η Άλκη Ζέη, μας ταξιδεύει για ακόμη μια φορά. Ήρωας της ιστορίας είναι ένας παππούς, συνταξιούχος ηθοποιός, ο Μάριος Δάρρας. Ο μικρός εγγονός του, ο Άντωνης, θαυμάζει τον παππού του και απολαμβάνει τις ιστορίες που του αφηγείται.Ο Μάριος Δάρρας έζησε πολλά από τα σημαντικά γεγονότα του περασμένου αιώνα, επαναστάσεις και πολέμους. Ερωτεύτηκε, ταξίδεψε, αντιστάθηκε.Τώρα πια, όμως, τα απογεύματα του ασχολείται με τον εγγονό του και αναπολεί το παρελθόν. Του διηγείται γεγονότα και από τα περασμένα και από τα τωρινά, πολλά από τα οποία στον μικρό Αντώνη φαίνονται υπερβολικά και ψεύτικα. Ωστόσο, στο τέλος ο δεκάχρονος εγγονός θα καταλάβει την αλήθεια του ψεύτη παππού.
Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.Η τρυφερή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν παππού και σε έναν εγγονό ζει μέσα τους για πάντα.Δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στα συναισθήματα και στις εμπειρίες τους. Οι μεγάλοι αναγνώστες ταυτίζονται με τον Αντώνη, αναπολώντας με νοσταλγία τις δικές τους στιγμές με τον δικό τους παππού και ξαναγίνονται παιδιά. Οι πολύτιμες αυτές στιγμές δεν χάνονται μέσα στον χρόνο. Από την άλλη, οι νεαροί αναγνώστες εξοικειώνονται με την πραγματικότητα και τα προβλήματα της.
Η γραφή της Άλκης Ζέη κεντρίζει το ενδιαφέρον των παιδιών, αλλά ταυτόχρονα και των μεγάλων.Το έμφυτο χιούμορ της διώχνει την θλίψη που μπορεί να προκαλούν μερικές από τις αφηγήσεις του παππού. Η σχέση εγγονού και παππού ανυψώνεται σε ένα άλλο επίπεδο, μακριά από τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος. Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι ο Γ.Μ Βιζυηνός με "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον", ήταν ο πρώτος που έθεσε τη σχέση παππού και εγγονού ανάμεσα σε δύο άξονες, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
"Το παιδικό βιβλίο είναι αποτυχημένο αν δεν το διαβάζει με απόλαυση ο μεγάλος"
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε μια εκρηκτική παραγωγή παιδικής λογοτεχνίας με πρωτοπόρο την Άλκη Ζέη "Το καπλάνι της βιτρίνας"", όπου η θεματολογία επεκτείνεται πέρα από το πολιτικό-ιστορικό στοιχείο σε κοινωνικά θέματα. Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο.Σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών, στη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και σεναριογραφία στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Από το 1954 έως το 1964 έζησε ως πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Το 1967 , με τον ερχομό της χούντας, ξαναφεύγει πάλι, αυτή τη φορά για το Παρίσι.Το 1987 κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο της για μεγάλους,"Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα".
Με το νέο της μυθιστόρημα "Ο ψεύτης παππούς", η Άλκη Ζέη, μας ταξιδεύει για ακόμη μια φορά. Ήρωας της ιστορίας είναι ένας παππούς, συνταξιούχος ηθοποιός, ο Μάριος Δάρρας. Ο μικρός εγγονός του, ο Άντωνης, θαυμάζει τον παππού του και απολαμβάνει τις ιστορίες που του αφηγείται.Ο Μάριος Δάρρας έζησε πολλά από τα σημαντικά γεγονότα του περασμένου αιώνα, επαναστάσεις και πολέμους. Ερωτεύτηκε, ταξίδεψε, αντιστάθηκε.Τώρα πια, όμως, τα απογεύματα του ασχολείται με τον εγγονό του και αναπολεί το παρελθόν. Του διηγείται γεγονότα και από τα περασμένα και από τα τωρινά, πολλά από τα οποία στον μικρό Αντώνη φαίνονται υπερβολικά και ψεύτικα. Ωστόσο, στο τέλος ο δεκάχρονος εγγονός θα καταλάβει την αλήθεια του ψεύτη παππού.
Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.Η τρυφερή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν παππού και σε έναν εγγονό ζει μέσα τους για πάντα.Δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στα συναισθήματα και στις εμπειρίες τους. Οι μεγάλοι αναγνώστες ταυτίζονται με τον Αντώνη, αναπολώντας με νοσταλγία τις δικές τους στιγμές με τον δικό τους παππού και ξαναγίνονται παιδιά. Οι πολύτιμες αυτές στιγμές δεν χάνονται μέσα στον χρόνο. Από την άλλη, οι νεαροί αναγνώστες εξοικειώνονται με την πραγματικότητα και τα προβλήματα της.
Η γραφή της Άλκης Ζέη κεντρίζει το ενδιαφέρον των παιδιών, αλλά ταυτόχρονα και των μεγάλων.Το έμφυτο χιούμορ της διώχνει την θλίψη που μπορεί να προκαλούν μερικές από τις αφηγήσεις του παππού. Η σχέση εγγονού και παππού ανυψώνεται σε ένα άλλο επίπεδο, μακριά από τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος. Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι ο Γ.Μ Βιζυηνός με "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον", ήταν ο πρώτος που έθεσε τη σχέση παππού και εγγονού ανάμεσα σε δύο άξονες, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
