Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι το ορθόδοξο δόγμα ως αναπτυγμένη καί αποκρυσταλλωμένη μορφή των αληθειών της Αποκαλύψεως, πού βρίσκονται σπερματικά διατυπωμένες μέσα στην Αγ. Γραφή, χαρακτηρίζεται από μια ακατάλυτη διαχρονική σταθερότητα, πού εκφράζει κατά κύριο λόγο τη συνεχή καί αναλλοίωτη πνευματική εμπειρία της θεώσεως μέσα στην Εκκλησία. Παρόλα αυτά τόσο κατά την ιστορικοδογματική διερεύνηση της μορφολογικής αναπτύξεως καί διατυπώσεώς του όσο καί κατά την επίμοχθη προσπάθεια πού καταβάλλει σήμερα ή θεολογία μας, ιδιαίτερα κατά τίς οικουμενικές επαφές καί αναζητήσεις, να το κάνει προσιτό καί κατανοητό στο σύγχρονο άνθρωπο καί να προβάλει τη διαχρονική αξία και επικαιρότητά του, αναφύονται πολλές φορές με οξύτητα ορισμένα προβλήματα, πού απαιτούν επιτακτικά τεκμηριωμένες απαντήσεις με βάση όχι μόνο την ορθόδοξη παράδοση αλλά και το σύγχρονο θεολογικό στοχασμό. (...) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)