Για τους ανθρώπους μπορούμε γενικώς να πούμε τα ακόλουθα: είναι αχάριστοι, ευμετάβολοι, ψεύτες, υποκριτές, φυγάδες ενώπιον του κινδύνου, άπληστοι ενώπιον του κέρδους, όσο ευεργετούνται και εφόσον ο κίνδυνος είναι μακριά, είναι όλοι δικοί σου και σου προσφέρουν το αίμα, τις περιουσίες, την ζωή και τα παιδιά τους, όπως προείπα, αλλά όταν πλησιάζει, αλλάζουν. Άρα, ο ηγεμόνας, ο οποίος καθ" ολοκληρίαν βασίζεται στα λόγια τους, εμφανίζεται παντελώς απροετοίμαστος και καταστρέφεται διότι, όσες φιλίες αποκτώνται μέσω χρημάτων και όχι λόγω μεγαλείου και ευγένειας της ψυχής, εξαγοράζονται αλλά δεν φέρνουν ουσιαστικό αποτέλεσμα επειδή, όταν τις χρειάζεσαι, δεν δύνασαι να τις χρησιμοποιήσεις, ενώ οι άνθρωποι λιγότερο φοβούνται να βλάψουν όποιον είναι αγαπητός, παρά όποιον εμπνέει φόβο, επειδή η αγάπη συγκροτείται από έναν δεσμό υποχρέωσης που, αφού οι άνθρωποι είναι μοχθηροί, διασπάται με την πρώτη ευκαιρία προσωπικού συμφέροντος, σε αντίθεση προς τον φόβο που συγκροτείται από τον τρόμο ενώπιον της τιμωρίας και που δεν εγκαταλείπεται ποτέ.

Ο ηγεμόνας οφείλει να εμπνέει φόβο κατά τέτοιον τρόπο ώστε, εάν δεν κερδίζει αγάπη, να αποφεύγει το μίσος, διότι εύκολα δύναται να εμπνέει φόβο και ταυτόχρονα να μην καθίσταται μισητός, κάτι που πάντοτε θα πράττει εφόσον δεν απλώνει το χέρι του στα αγαθά των συμπολιτών και των υποτελών του ούτε στις γυναίκες τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)