Οι παμπάλαιες αυτές εκκλησίες, τα σεβαστά τούτα μοναστήρια, αποτελούν την κοσμηματοθήκη, όπου έχει εναποτεθεί και λάμπει το ωραιότερο κειμήλιο: η χριστιανική πίστη. Ας διακοσμούνται ακόμη απ` τα λείψανα που άφησε το απέραντο ναυάγιο του παγανισμού.
Ας φέρουν πάνω τους τα σημάδια αιώνων προ πολλού χαμένων, όπως η Μονή Σκριπού, τα ίχνη μιας τέχνης λαμπρής, όπως ο Όσιος Λουκάς.
Ας θυμίζουν οι παμπάλαιοι τοίχοι τους την ιστορία του παλιού καιρού, μνήμες πολέμων, βάρβαρων εποχών, όπου οι άνθρωποι φαίνονταν να θηλάζουν, μαζί με το γάλα των μανάδων τους, την τρέλα και το φόβο.
Ας κυματίζει σαν λάβαρο πάνω απ` τα ετοιμόρροπα κτίσματά τους το όνομα κάποιου αγίου, κάποιου ιδρυτή ξακουστού.
Αιώνια θ` αποτελούν την υδρία των δοξασιών και τις επάλξεις του Χριστιανισμού.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]