[...] Δαιμόνια που εργάζονται σιωπηλά στα Άδυτα των συγχρόνων αμυντικών εθνικών συγκροτήσεων, στις Τάξεις των πολιτικών, στα Εργαστήρια της Κατανομής του Πλούτου των Εθνών και των Ανθρώπων, στα Σπουδαστήρια του Πνεύματος, της Τέχνης και του Πολιτισμού, σε αυτά που ο Μάζης προσφυώς ονομάζει `τέσσερις πυλώνες της ισχύος`. Τέσσερις συνιστούσες της ισχύος. Και δεν ξεχνά τον Πυθαγόρα, τον Θαλή και τον Αρχιμήδη: τον κινητοποιεί η μαθηματική του παιδεία στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Αγωνίζεται να κατεβάσει τη φωτιά των Μαθηματικών στην Συστημική του Γεωπολιτική. Επεξεργάζεται τον Γεωγραφικόν Χώρο και τον Γεωγραφικόν Χρόνο. Αναλύει την Χωρικότητα για να συλλάβει τα μυστήριά της. Επεξεργάζεται το υπόδειγμα του χωροχρόνου και δεν εγκαταλείπεται στη βολική, ευέλικτη ανεκτικότητα της μεταμοντέρνας `αφηγήσεως`. Με τον τρόπο αυτό η γεωγραφία της ανακατομής της ισχύος, η Γεωπολιτική, καθίσταται το αρχαιότερο λίκνο της ανθρώπινης διανοητικής ζωής. Ο πρωτεϊκός μύθος είναι ο αντικατοπτρισμός της πολυδιάστατης λειτουργίας που εξελίσσεται από προϊστορία σε ιστορία του Ανθρώπου. Η σχετική συμπόρευση της εφεύρεσης των εργαλείων επιβεβαιώνει επίσης ότι ο μύθος καταθέτει περί της εισβολής του Νου στον κόσμο της Φύσεως και του Ανθρώπου. Ο μεταθεωρητικός έλεγχος του Μάζη, στα υποδείγματα μελέτης του διεθνούς γίγνεσθαι, αυτά των Διεθνών Σχέσεων και της Γεωπολιτικής, όπως φαίνεται στο ανά χείρας ογκώδες πόνημα είναι αγωνιώδης και σκληρός. Αγωνίζεται να γίνει πρωτεϊκός, ενώ βεβαιώτατα επιτυγχάνει να `ναι προμηθεϊκός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]