Το κυρίαρχο στοιχείο των λαϊκών παραμυθιών είναι η πλοκή του μύθου πέρα από γραμματικούς και λογικούς κανόνες. Αν τα λαϊκά παραμύθια είχαν τη δομή των «έντεχνων παραμυθιών» των επωνύμων, θα είχαν σίγουρα και μικρότερη αντοχή επιβίωσης στον χρόνο και περιορισμένο χώρο επέκτασής τους. Μα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ευτυχώς, γιατί τα «Παραμύθια των Λαών», αν και γεμάτα αμιράδες, αμπιράδες, βασιλιάδες, αρχηγούς, λάμιες, δράκους, διαβόλους, τριβόλους, δυσκολίες, μάγους, μάγισσες, νεράιδες, όμορφες, κακούς. . . είναι τα πιο αναρχικά και αντιεξουσιαστικά κείμενα που βάλλουν κατά παντός ισχυρού και εξουσιαστή, άσχετα από το αν δεν προτείνουν λύση. Οδηγούν όμως στην κάθαρση των παθημάτων, χωρίς γιρλάντες και στολίδια. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)