Δυο ανθρωποι μιλουν για την ειρηνη/ Γραμματα εις εαυτον/ Ενωπιος ενωπιω/ Εξομολογηση στον αναγνωστη

Σε αριστη κατασταση.Χαρτοδετοι (4) τομοι σε μικρο μεγεθος,περ. 240 σελιδες.ΝΙΩΘΩ περίεργα καθώς είμαι, υποχρεωμένος να γράψω ένα σύντομο εισαγωγικό σημείωμα γι' αυτές τις λιγοστές ημερολογιακές σελίδες του Νικηφόρου. Γιατί εγώ κι όχι κάποιος άλλος; Γιατί τυχαίνει να έχω ζήσει κοντά του τις τελευταίες δεκαετίες μ' έναν τρόπο συντροφικό, που νομίζω πως σπάνια συμβαίνει ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Μας συνέδεε η τρυφερή συνενοχή που δένει στενά όσους υποχρεώνονται να ζήσουν μεγάλα διαστήματα της ζωής τους σε μια κατάσταση παρανομίας. Έχω στα χέρια μου τα χειρόγραφα και διατηρώ στη μνήμη μου γεγονότα και χειρονομίες, επίμονες σιωπές, που με τον καιρό έμαθα να αποκρυπτογραφώ, αφού ο Νικηφόρος πέρασε μεγάλα διαστήματα της ζωής του μέσα σε μια ερμητική σιωπή. Ίσως αυτή η σχέση του με τη σιωπή, η επιμονή του να εκφράζεται μόνο μέσα απ' την ποίησή του, τον έκανε φειδωλό σε προσωπικές εκμυστηρεύσεις. Θα έλεγε κανείς πως αρνήθηκε πεισματικά να κρατήσει ημερολογιακές σημειώσεις. Μόνη εξαίρεση αυτά τα λιγοστά χειρόγραφα του 1962, που διασώθηκαν όχι από δική του πρωτοβουλία, αλλά χάρη στο ενδιαφέρον της καλής του φίλης Καλλιόπης Νακοπούλου κι έφτασαν και πάλι στα χέρια του μόλις το 1991, λίγους μήνες μετά το θάνατό της. Ο ίδιος τα είχε ξεχάσει κι ένιωσε παραξενεμένος από την ανακάλυψή τους. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης).Το "ΚΕΙΜΕΝΟ" του Νικηφόρου Βρεττάκου "Εξομολόγηση στον αναγνώστη", γραμμένο το 1964 ως προλογικό σημείωμα σε μια Εκλογή ποιημάτων του (εκδόσεις Θεμέλιο) και αναδημοσιευμένο το 2008 σε μια ακόμη Εκλογή (εκδόσεις Ποταμός), δεν είναι γράμμα. Έτσι, δίκαια θ' αναρωτηθεί κανείς γιατί εντάχθηκε εδώ, σ' αυτή την ενότητα με διαφόρων ειδών Γράμματα του ποιητή που εκδόθηκαν με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Η απάντηση είναι απλή. Παρ' όλο που αυτό το κείμενο δεν είναι γράμμα, είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο ανοιχτή επιστολή που έχει γράψει. Απευθύνεται σε όλους, με απέραντη ειλικρίνεια. Είναι μια επιστολή τίμια σαν το πρόσωπό του. Στην περίπτωση του Νικηφόρου Βρεττάκου, δε χάσαμε, όπως λέει στο ποίημα του "Ευρίωνος τάφος" ο Καβάφης, "το πιο τίμιο - την μορφή του". Μέσ' απ' αυτό το κείμενο, ο ποιητής είν' εδώ, μ' εκείνο το πρόσωπο που είναι σαν τα λιθάρια, σαν τους κορμούς των δέντρων και τα πουρνάρια, και μιλάει χαμηλόφωνα σε όλους και σ' έναν-έναν χωριστά τους αναγνώστες του. Ξεκινάει μιλώντας για τους πρώτους του στίχους, γραμμένους με μολύβι σ' ένα παράθυρο του πατρικού του, και για μια χρονολογία χαραγμένη με σουγιά, που έμειν' εκεί να σηματοδοτεί για πάντα μια "αρχή", την αφετηρία για ένα μακρύ και δημιουργικό ταξίδι. Λέει για τον καιρό που "ήθελε να μιλήσει, να ειπεί κάτι πράματα, αλλά που δεν μπορούσε ή δεν ήξερε να εκφραστεί", και φτάνει ως τη στιγμή που ομολογεί ότι "χωρίς να είμαι βέβαιος ότι είμαι ποιητής, ξέρω τώρα πως δεν είμαι τίποτε άλλο". [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης).Η ΤΙΜΗ ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΜΟΥΣ ΣΥΝΟΛΙΚΑ. Λιγότερα

Σε αριστη κατασταση.Χαρτοδετοι (4) τομοι σε μικρο μεγεθος,περ. 240 σελιδες.ΝΙΩΘΩ περίεργα καθώς είμαι, υποχρεωμένος να γράψω ένα σύντομο εισαγωγικό σημείωμα γι' αυτές τις λιγοστές ημερολογιακές σελίδες του Νικηφόρου. Γιατί εγώ κι όχι κάποιος άλλος; Γιατί τυχαίνει να έχω ζήσει κοντά του τις τελευταίες δεκαετίες μ' έναν τρόπο συντροφικό, που νομίζω πως σπάνια συμβαίνει ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Μας συνέδεε η τρυφερή συνενοχή που δένει στενά όσους υποχρεώνονται να ζήσουν μεγάλα διαστήματα της ζωής τους σε μια κατάσταση παρανομίας. Έχω στα χέρια μου τα χειρόγραφα και διατηρώ στη μνήμη μου γεγονότα και χειρονομίες, επίμονες σιωπές, που με τον καιρό έμαθα να αποκρυπτογραφώ, αφού ο Νικηφόρος πέρασε μεγάλα διαστήματα της ζωής του μέσα σε μια ερμητική σιωπή. Ίσως αυτή η σχέση του με τη σιωπή, η επιμονή του να εκφράζεται μόνο μέσα απ' την ποίησή του, τον έκανε φειδωλό σε προσωπικές εκμυστηρεύσεις. Θα έλεγε κανείς πως αρνήθηκε πεισματικά να κρατήσει ημερολογιακές σημειώσεις. Μόνη εξαίρεση αυτά τα λιγοστά χειρόγραφα του 1962, που διασώθηκαν όχι από δική του πρωτοβουλία, αλλά χάρη στο ενδιαφέρον της καλής του φίλης Καλλιόπης Νακοπούλου κι έφτασαν και πάλι στα χέρια του μόλις το 1991, λίγους μήνες μετά το θάνατό της. Ο ίδιος τα είχε ξεχάσει κι ένιωσε παραξενεμένος από την ανακάλυψή τους. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης).Το "ΚΕΙΜΕΝΟ" του Νικηφόρου Βρεττάκου "Εξομολόγηση στον αναγνώστη", γραμμένο το 1964 ως προλογικό σημείωμα σε μια Εκλογή ποιημάτων του (εκδόσεις Θεμέλιο) και αναδημοσιευμένο το 2008 σε μια ακόμη Εκλογή (εκδόσεις Ποταμός), δεν είναι γράμμα. Έτσι, δίκαια θ' αναρωτηθεί κανείς γιατί εντάχθηκε εδώ, σ' αυτή την ενότητα με διαφόρων ειδών Γράμματα του ποιητή που εκδόθηκαν με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Η απάντηση είναι απλή. Παρ' όλο που αυτό το κείμενο δεν είναι γράμμα, είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο ανοιχτή επιστολή που έχει γράψει. Απευθύνεται σε όλους, με απέραντη ειλικρίνεια. Είναι μια επιστολή τίμια σαν το πρόσωπό του. Στην περίπτωση του Νικηφόρου Βρεττάκου, δε χάσαμε, όπως λέει στο ποίημα του "Ευρίωνος τάφος" ο Καβάφης, "το πιο τίμιο - την μορφή του". Μέσ' απ' αυτό το κείμενο, ο ποιητής είν' εδώ, μ' εκείνο το πρόσωπο που είναι σαν τα λιθάρια, σαν τους κορμούς των δέντρων και τα πουρνάρια, και μιλάει χαμηλόφωνα σε όλους και σ' έναν-έναν χωριστά τους αναγνώστες του. Ξεκινάει μιλώντας για τους πρώτους του στίχους, γραμμένους με μολύβι σ' ένα παράθυρο του πατρικού του, και για μια χρονολογία χαραγμένη με σουγιά, που έμειν' εκεί να σηματοδοτεί για πάντα μια "αρχή", την αφετηρία για ένα μακρύ και δημιουργικό ταξίδι. Λέει για τον καιρό που "ήθελε να μιλήσει, να ειπεί κάτι πράματα, αλλά που δεν μπορούσε ή δεν ήξερε να εκφραστεί", και φτάνει ως τη στιγμή που ομολογεί ότι "χωρίς να είμαι βέβαιος ότι είμαι ποιητής, ξέρω τώρα πως δεν είμαι τίποτε άλλο". [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης).Η ΤΙΜΗ ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΜΟΥΣ ΣΥΝΟΛΙΚΑ. Λιγότερα