Τα δύο εγχειρίδια που μεθοδικά συνέταξε ο εμπειρογνώμων της τηλεόρασης Χρήστος Κάρλος παρακολουθούν, θα το δούμε αμέσως πιο κάτω, τους πιο καίριους τεχνολογικούς και αισθητικούς πειραματισμούς της εποχής. Ας μην μας ξεγελάσει ο "συμβατικός" τίτλος του πρώτου τόμου Τηλεοπτική παραγωγή. Παραπέμπει, είναι η αλήθεια, καταρχήν σε ένα μέσο που μεσουράνησε στο στερέωμα της πληροφόρησης και της ψυχαγωγίας, από τα μέσα του περασμένου αιώνα έως τις μέρες μας, αλλά που πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν, άλλοι με ανομολόγητη νοσταλγία κι άλλοι με φανερή ανακούφιση, πως έχει φάει πια τα ψωμιά του. Σαφώς διαδραστικότερα επικοινωνιακά εργαλεία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτές, είναι επιτέλους έτοιμα να πάρουν τη θέση του παθητικού δέκτη της τηλεόρασης. Μιας "ψυχρής" αυτοματικής συσκευής, που κανείς δε μπορεί ν" αμφισβητήσει ότι κατέλαβε ζηλευτή θέση στα σπιτικά μας, όσο κι αν δεν έπαψαν να την ελεεινολογούν απ" την αρχή οι λογής λογής κήνσορες. Ως το κατ" εξοχήν όργανο της παραπληροφόρησης και της πλύσης εγκεφάλου, το σχεδιαστήριο της κατασκευής της πραγματικότητας, το τεφτέρι του "απουσιολογίου επικρατείας" (επιτρέψτε μου να θυμηθώ τον τίτλο ενός κριτικού αλλά και απολογητικού, εν τέλει, παλιού δικού μου γραπτού), το όπιο, εν κατακλείδι, των μοιραίων και άβουλων μαζανθρώπων, για να λέμε τα τρισκατάρατα σύνεργα με τ" όνομά τους! (...) (Από τον πρόλογο της έκδοσης)