Τίποτα ονομάζω εγώ το άπειρο σύμπαν, αν

Δεν έχω εσένα ρόδο μου, που εντός του είσαι το παν.

Μάρανε εσύ τον Θάνατο που τους θνητούς μαραίνει,

Κι έτσι αν πεθάνει ο Θάνατος, κανείς δεν θα πεθάνει.

Κι αν αρέσε η Μούσα μου στου αιώνα μας τη λόξα,

Δική μου ας είναι η κούραση, δική σου ας είν" η δόξα.

Και τότε μαύρο θα ορκιστώ πως είναι και το κάλλος,

Μόνο το χρώμα σου όμορφο κι άσχημος κάθε άλλος.

Όχι, η συνείδηση αν την πω "αγάπη" δεν με τύπτει:

Αφού η αγάπη μου γι" αυτήν εγείρεται και πίπτει

Κι όμως φοβάμαι θα κλαπείς ακόμα κι από "δω

Μέχρι κι η πίστη θα "κλεβε τέτοιο έπαθλο ακριβό.

Μέχρι λοιπόν να σ" αναστήσει η Δίκη αυτή κι εσένα,

Ζεις μέσα εδώ και κατοικείς στων εραστών το βλέμμα.

Κι αυτόν σα μιαν επιτομή η Φύση έχει φυλάξει,

Στην ψεύτρα Τέχνη, του άλλοτε το κάλλος να διδάξει.

Φυλάξου απ" τα προνόμιά σου αγάπη: αδέξιο χέρι

Κάνει να χάσει την αιχμή το πιο σκληρό μαχαίρι.

Κι εσύ το μνημείο σου θα βρεις, όταν τυράννων

Λοφία και τάφοι μπρούντζινοι τη λάμψη του θα χάνουν.