ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΖ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη ανησυχία διεθνώς για τον έμφυλο διαχωρισμό των παιχνιδιών καθώς αναπαράγει την εσφαλμένη αντίληψη ότι τα αγόρια και τα κορίτσια είναι τελείως διαφορετικά και την ενισχύει προδιαγράφοντας διαφορετικά ενδιαφέροντα, δεξιότητες και κλίσεις σε αγόρια και κορίτσια. Αυτή η πρώιμη διχοτόμηση των ενδιαφερόντων και των δραστηριοτήτων των αγοριών και των κοριτσιών που γίνεται συχνά και μέσα από το παιχνίδι έχει ως αποτέλεσμα να αποκτούν διαφορετικές εμπειρίες και δεξιότητες, γεγονός που επηρεάζει τη συγκρότηση της έμφυλης ταυτότητάς τους, περιορίζει τις δυνατότητες ολόπλευρης ανάπτυξής τους, τη μελλοντική επιτυχία των παιδιών στη μάθηση σε πολλούς τομείς του αναλυτικού προγράμματος και στη συνέχεια τις επαγγελματικές τους επιλογές.

Η ευαισθητοποίηση γονιών, εκπαιδευτικών και καταναλωτών/τριών στο ζήτημα της έμφυλης διχοτόμησης των παιχνιδιών και των επιπτώσεών τους, η ελαχιστοποίηση της αγοράς έμφυλων παιχνιδιών στα παιδιά, η κατάργηση των διαφορετικών ζωνών "για κορίτσια" και "για αγόρια" στα καταστήματα πώλησης, είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να επιδιωχθούν αλλαγές στην κατασκευή/ανακατασκευή των παιχνιδιών και στο μάρκετινγκ έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα για περισσότερες επιλογές "ουδέτερων ως προς το φύλο" και καινοτόμων παιχνιδιών κατάλληλων για όλα τα παιδιά, σε ένα ευρύ φάσμα χρωμάτων και με ποικιλομορφία θεμάτων. Αυτό δεν σημαίνει απλά την κατάργηση του ροζ και του γαλάζιου, ή τη στροφή των παιδιών και σε παιχνίδια που παραδοσιακά δεν συνδέονται με το φύλο τους, αλλά ότι δίνεται το μήνυμα στα παιδιά ότι όλες οι δυνατότητες για παιχνίδι είναι ανοικτές και διαθέσιμες ανεξάρτητα από το φύλο τους και χωρίς τον κίνδυνο του στιγματισμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Τα παιχνίδια διαχωρίζονται σε αγορίστικα και κοριτσίστικα, ακολουθώντας μια προβληματική διχοτόμηση των έμφυλων ταυτοτήτων σε αντρική και γυναικεία, και τα παιδιά διαμορφώνουν μια περιοριστική και στρεβλή εικόνα του εαυτού τους και του κόσμου. ...

Το φαινομενικό παράδοξο είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες διεθνώς η βιομηχανία του παιδικού παιχνιδιού τείνει να λειτουργεί περισσότερο παραδοσιακά απ" ό,τι π.χ. τις δεκαετίες του "70 και του "80 όταν το δεύτερο φεμινιστικό κύμα είχε πετύχει να αμβλύνει τα κυρίαρχα πατριαρχικά στερεότυπα." (Από κείμενο του Σωτήρη Βανδώρου στο bookpress.gr, 10/2/2016)