...Πλοία απ" το βοριά, που δεν αφήσατε ούτε την ηχώ απ" το πέρασμά σας, φωτιές που κάψατε δίχως στάχτη, κι εσύ, σπίτι μου, ζεστασιά μου, εσύ που μου έδινες καινούρια πίστη στη ζωή, πόδια μου, κολόνες που σήκωναν το σύμπαν, τώρα, εσύ, χέρια από φως, μάτια δίχως την εικόνα μου, γιατί, γιατί έτσι να φύγεις, με τόσο πόνο, με τόση αγωνία, με τέτοια κούραση, σταματημένο ρολόι του ουρανού, να που όλο ψηλώνω, χωρίς να το θέλω, όπως κατεβαίνεις εσύ, χωρίς να το θέλεις, δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα να σε ξαναβρώ, το ξέρω πως δεν υπάρχει και δεν θέλω να φύγω, θέλω να μείνω τουλάχιστο κοντά στα πράγματα που αγάπησες, που ζήσαμε μαζί, στα κάδρα που στόλιζαν το σπίτι μας, κοντά στις ραγισματιές των τοίχων, θέλω να μείνω κοντά στους δρόμους όπου έμεινες, μα δεν μπορώ, ψηλώνω, φεύγω, χάνομαι κι εγώ στον αέρα, και δεν ξέρω πώς να σου το πω, σπίτι μου, αγάπη μου, μου λείπεις...