Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει η ιδεολογία μετά το «τέλος των ιδεολογιών», η ιδεολογία στο τέλος της ιστορίας, η μόνη ιδεολογία που ενώνει αριστερά και δεξιά, βορρά και νότο, κυβερνήσεις και αντιφρονούντες. Αλλά ο θρίαμβος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι γεμάτος παράδοξα. Περισσότερες παραβιάσεις των αρχών τους έχουν διαπραχθεί στην πρόσφατη ιστορία μας από οποιαδήποτε άλλη «λιγότερο φωτισμένη» εποχή. Και ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν τη μεγαλύτερη θεσμική καινοτομία του πολιτικού φιλελευθερισμού, η φιλελεύθερη νεωτεριστική νομική και πολιτική θεωρία έχει αγνοήσει τη σύγχρονη φιλοσοφία και γίνεται περιγραφικά ανακριβής και ηθικά πτωχή. Το «Τέλος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» προσπαθεί να συμπληρώσει αυτό το ιστορικό και θεωρητικό κενό. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]