Για τους άλλους, ο Μάριος ήταν ένας επιτυχημένος άνθρωπος κι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Από κάποια στιγμή και πέρα ίσως να το πίστευε κι ο ίδιος, καθώς τα χρόνια περνούσαν κι οι μνήμες από το παρελθόν γίνονταν όλο και πιο αχνές. Και τότε ήρθε εκείνο το τηλεφώνημα. . . Ένα τηλεφώνημα που είχε την ομορφιά του ρόδου μα και τ` αγκάθια του. Έκλεισε το τηλέφωνο κι έμεινε πολλή ώρα να συλλογιέται. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και τα χέρια του έτρεμαν. Ήξερε πολύ καλά ποιο ήταν το σωστό, ήταν όμως σίγουρος πως δεν επρόκειτο να το κάνει. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]