Ήρθαν οι τσέτες. Άρπαξαν χώρια σε μπουλούκι τις γυναίκες, χώρια τους άντρες. Μια κοσμοχαλασιά. Πήραν και τη μητέρα μας. Με απλωμένα χέρια τρέχαμε και κλαίγαμε. Τ` άπλωνε και κείνη και όλοι μ` απλωμένα χέρια ήμασταν ένα μπερδεμένο κουβάρι. Φωνάζαμε και κλαίγαμε. Μια βοή και σπαραγμός έσχιζαν τα ουράνια. Απλώναμε τα χέρια: "Μάνα - μάνα!".Τρέχαμε κατά πάνω στις μάνες μας, οι Τούρκοι να μας κλωτσάν, να μας χτυπούν, να μας βρίζουν. Μια εμάς και μια τις μάνες μας, σπρώχνοντας να τις αναγκάζουν να προχωρούν. Άγρια η φωνή της μάνας μας:

- Τα παιδιά μου, τα παιδιά μου! Μάρθα, τον Αναστάση, τον Τάσο μας, μην τον αφήσεις, κράτα τον.

Απ` τα μαλλιά την τραβούσαν, την έσερναν. Ένας χαλασμός από ανακατωμένο κόσμο. Θρήνος και φόβος.