Εν πάση τελετή και λατρεία προς τον Θεόν θέσιν σημαίνουσαν κατέχει αναμφιβόλως η ιερά υμνωδία. Δι" αυτής προσφέρομεν εις τον Θεόν, κατά την παραγγελίαν του αποστόλου Παύλου, "ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς". Εκφράζομεν προς Αυτόν αισθήματα πίστεως, ελπίδος, ευγνωμοσύνης και αγάπης. Εκχύνομεν ενώπιόν Του δεήσεις και ικεσίας. Ομολογούμεν μεγάλας και διδακτικάς αληθείας της πίστεώς μας. Εκδηλώνομεν αισθήματα μετανοίας και τον πόθον της ηθικής ανορθώσεως και αναγεννήσεως. Ζητούμεν το έλεος του Θεού, εις επιτυχίαν της σωτηρίας και απόλαυσιν της αιωνίου ζωής.

Είναι, λοιπόν, η ιερά υμνωδία εμμελής προσευχή και δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεόν, αλλά συγχρόνως και διδασκαλία της χριστιανικής αληθείας και αρετής. Σκοπόν δε προτίθεται ουχί βεβαίως να επιδείξη ματαιοφρόνως καλλιφωνίαν και τέχνην μουσικήν, ουδέ να παράσχη απλώς αισθητικήν τέρψιν εις τους ακούοντας, αλλά να προκαλέση παρ" αυτοίς καλαισθητικά συναισθήματα και ούτω και την καρδίαν προς τον Θεόν. [...] (Από τον πρόλογο του πρώτου τόμου)