Τρομερή η ευθύνη να ακολουθήσεις τα χνάρια του Καραϊσκάκη. Τούτος ο αδύνατος μούλος, ο δίχως καταγωγή, το μαυράδι στην όψη και τα πνευμόνια, ήταν - είναι ακόμη και τώρα - η ψυχή του ασύνορου, του ανυπόταχτου Έλληνα. Είναι η τρανότερη ψυχή της Ελληνικής Ιστορίας. Ξεπήδησε από τα Τάρταρα, πολεμώντας, βρίζοντας, νικώντας, καταφρονώντας. Δεν γονάτισε ποτέ του και γι" αυτό, ενώ έφτασε κατάκορφα, αδούλωτος και νικητής, κατατρέχτηκε, στιγματίστηκε, κατηγορήθηκε, όσο δεν πήγαινε. Φαμίλια δυνατή πίσω του, να μιλήσει δεν είχε. Τα παιδιά του γυρνούσαν ξυπόλυτα, πεινασμένα. Λόγιους, γραμματικούς να κάμουν γραφτά, να φανερώσουν την αξιοσύνη του σε κάθε βήμα, που να τους βρει; Οι οχτροί του, φανεροί κι αφανέρωτοι, ψεύτες και δολεροί, φτιάξανε το πορτρέτο του. Κρίμα. . . Ένα έχω σε όλους τους να πω. Η ματιά του Καραϊσκάκη θα πέφτει καταπάνω τους αδιάφορη. Στέκεται τόσο ψηλά ο Στρατάρχης στην Ιστορία, που όλα τα γραφτά, οι μιλιές κι οι ματιές των οχτρών του να συναπαντηθούν, θα σβαρνιστούνε κατάχαμα, κάτω από το φαγωμένο τσαρούχι του. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)