[...] Γιατί τα πυρηνικά προγράμματα είναι απαράδεκτα. Οι κίνδυνοι που σχετίζονται με την πυρηνική ενέργεια έχουν αναλυθεί αρκετά σε διάφορες εκδόσεις, κι εδώ απλά θα τους συνοψίσουμε για τον αναγνώστη. Ανήκουν στις παρακάτω κύριες κατηγορίες:

1. Απρόβλεπτη διαρροή ραδιενέργειας στο περιβάλλον, σε μεγαλύτερες από τις χαμηλές ποσότητες που θεωρούνται φυσιολογικές κατά την ομαλή λειτουργία των εγκαταστάσεων

2. Καταστροφική διαρροή καυσίμων ή ραδιενεργών αποβλήτων, εξαιτίας μιας τήξης των καυσίμων που μπορεί να προκληθεί από ατύχημα

3. Συνειδητή απελευθέρωση ραδιενεργών υλικών (ή απειλή της) για λόγους τρομοκρατίας ή εκβιασμού

4. Περιβαλλοντική καταστροφή εξαιτίας των πυρηνικών αποβλήτων (που η αποθήκευσή τους εξακολουθεί να είναι ένα άλυτο πρόβλημα)

5. Ανεπιθύμητα πολιτικά και κοινωνικά μέτρα που ενδέχεται να υιοθετηθούν για την αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων. (Άλαν Ρόμπερτς, Η πολιτική της πυρηνικής ενέργειας)

[...] Τα κείμενα που αναφέρω αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος των ερευνητικών δεδομένων που έχουν δημοσιευθεί γι" αυτό το μολυσμένο περιβάλλον στα διάφορα Σοβιετικά επιστημονικά περιοδικά. Οι πυρηνικές αρχές στη Βρετανία και στις ΗΠΑ πιθανότατα εμπιστεύονται περισσότερο τις ακριβοπληρωμένες πληροφορίες που συλλέγουν απ" την ανάλυση του παγκόσμιου επιπέδου των ραδιενεργών κατάλοιπων ή τους κατασκοπευτικούς δορυφόρους. Οπωσδήποτε, δεν διαβάζουν περιοδικά όπως το Voprosy "Ichtiologii", ή "Genetika" ή το "Zoologicheskii Zhurnal". Και πιθανότατα είναι ελάχιστοι οι ξένοι επιστήμονες που διαβάζουν οποιοδήποτε απ" αυτά τα περιοδικά. Και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που μπορούν να καταλάβουν τη σημασία των πολλών μεθοδικών παραλείψεων.

Αυτός είναι ο λόγος που τόσο πολλοί ειδικοί παραξενεύτηκαν και είχαν αμφιβολίες σχετικά με το άρθρο μου στο "Νέο Επιστήμονα" του Νοέμβρη 1976. Επιστημονική φαντασία ή όχι, πολλά εκατομμύρια κιουρί στρόντιου-90, καίσιου-137 και άλλων ισοτόπων μόλυναν πραγματικά μια πολύ εκτεταμένη περιοχή στα Νότια Ουράλια, όπου είχαν κατασκευαστεί οι πρώτοι Σοβιετικοί στρατιωτικοί πυρηνικοί αντιδραστήρες στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Η φύση της μόλυνσης οπωσδήποτε αποκλείει την πιθανότητα να οφειλόταν σε μια αληθινή ατομική έκρηξη ή σ" ένα ατύχημα αντιδραστήρα. Τα στοιχεία που περιέχονται στο δημοσιευμένο υλικό συμφωνούν πολύ περισσότερο με την περίπτωση ενός ατυχήματος σε κάποιο χώρο αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων. Πώς ακριβώς συνέβηκε αυτό, και ποιο ήταν το ανθρώπινο τίμημα του ατυχήματος, δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη. [...] (Ζόρες Μεντβέντεφ, Πυρηνική καταστροφή στη Σοβιετική Ένωση)