Είναι πια κοινοτοπία να υποστηρίζει κανείς ότι ο άνθρωπος, όντας ο ίδιος μέρος της φύσης, δεν ζει παρά σε επαφή μαζί της, με το μέρος της δηλαδή που τον περιβάλλει, και σε συνάρτηση με το οποίο αρθρώνει τη συμπεριφορά του και συγκροτεί τη θρησκεία του, τη φιλοσοφία του, ακόμα και την πολιτική διάσταση της ύπαρξής του. Αυτή η καταστατική σχέση ανθρώπου/φύσης μετασχηματίζεται στο διάβα της ιστορίας μαζί με την αλλαγή της, κοινωνικής πάντοτε, συμπεριφοράς του ανθρώπου απέναντί της αλλά και των θρησκευτικών, των φιλοσοφικών και των πολιτικών αναπαραστάσεων και χρήσεών της. Πώς λαμβάνουν χώρα όμως αυτές οι αλλαγές; Διαθέτουμε παραδείγματα που να τις πιστοποιούν από την ιστορία των κατασκευών της ανθρώπινης γνώσης και πράξης; Και ποιες υπήρξαν οι τελευταίες εκδηλώσεις των αλλαγών αυτών; Ακόμη περισσότερο, τι σημαίνει αυτή η ποικιλία κατασκευών της φύσης για τον τρόπο που θα πρέπει να προσεγγίζουμε το ζήτημα των σχέσεων ανθρώπου/φύσης, αλλά και αντιστρόφως, ποιες είναι οι θεωρητικές προϋποθέσεις με βάση τις οποίες καθίσταται δυνατή η δόκιμη προσέγγιση των ζητημάτων αυτών σήμερα; Αν, μάλιστα, οι τελευταίες εκδηλώσεις του κοινωνικού παιχνιδιού ανθρώπου/φύσης δεν είναι παρά η εμφάνιση της πράσινης πολιτικής, είμαστε σε θέση σήμερα να αποτιμήσουμε την πορεία του πολιτικού αυτού φαινομένου και, επιπλέον, πώς είναι δόκιμο να γίνεται εντέλει η προσέγγισή του; [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)