Όταν επισκοπεί κανείς τη γλωσσική μας ιστορία από κάποια απόσταση, χάνονται από τα μάτια του τα σύνορα των εποχών, και η ελληνική γλώσσα παρουσιάζεται σαν μια αδιάσπαστη εξελικτική συνέχεια. Οι διαφορές από εποχή σε εποχή είναι ορατές μόνο για πολύ μακρές ιστορικές περιόδους. Μέσα στην απέραντη έκταση του ελληνόφωνου χώρου άλλα αρχαία στοιχεία χάθηκαν πολύ ενωρίς, άλλα πολύ αργότερα, και άλλα δεν χάθηκαν ποτέ, άλλα επιζούν κάπου ως σήμερα.

Το ίδιο και με τους νεωτερισμούς. Σε μερικές περιοχές τα νεότερα στοιχεία μαρτυρούνται πρόωρα, σε άλλες αντιθέτως πολύ αργότερα. Αρκούν ως γραμματικά παραδείγματα της ανισότητας που παρατηρείται στην ανανεωτική πορεία της γλώσσας μας η διατήρηση του μακρού α στη σημερινή τσακωνική διάλεκτο, η αρχαία προφορά του η ως ε στην ποντιακή και την καππαδοκική, η σποραδική επιβίωση της προφοράς του υ ως ου, η διατήρηση της προφοράς των διπλών ομοίων συμφώνων στην Κύπρο, στα Δωδεκάνησα... Από το αρχαίο λεξιλόγιο πόσες χιλιάδες αρχαίες λέξεις, άχρηστες πια στην κοινή Νεοελληνική, διατηρήθηκαν ως σήμερα σε διαλέκτους και ιδιώματα, ιδίως στα κράσπεδα του ελληνόγλωσσου χώρου, όπως απλώνονταν προ της Ανταλλαγής, το διαπιστώνουμε στο έργο του γράφοντος "Λεξικό των αρχαϊσμών της νεοελληνικής διαλέκτου". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)