Ο Βυζάντιος είχε περίφημους εισηγητές συγγραφείς και φιλοσόφους όπως ο Eugene Ionesco, ο Michel Foucault, ο Jean Laude και ο Jean-Paul Aron.

Ο ίδιος έχει αναφερθεί συχνά στον Louis Marin, και οι κριτικοί, όταν εξετάζουν το έργο του, επικαλούνται τον Roland Barthes και τον Robert Klein.

Δύσκολα ξαναδιαβάζει κανείς τα δοκίμια αυτά χωρίς τον φόβο ότι αφορούν περισσότερο τους ίδιους τους συγγραφείς τους και λιγότερο το έργο του ζωγράφου. Συχνά ο συγγραφέας ασυνείδητα παρασύρει μέσα στον δικό του στοχασμό το έργο που θα έπρεπε να φωτίσει, συμπεριλαμβάνοντάς το στο δικό του σύστημα σκέψης. Αυτή η τάση παρατηρείται ιδιαίτερα στις χώρες όπου η λογοτεχνία θεωρείται δεσπόζουσα τέχνη, κάτι που ισχύει για τη Γαλλία και που ίσχυε πιο έντονα τις δεκαετίες του "60 και του "70, οπότε και συντάχθηκαν πολλά από τα κείμενα αυτά. Τότε εμφανίστηκε το θέατρο του παραλόγου, το Nouveau Roman, ο στρουκτουραλισμός και όλο εκείνο το ρεύμα που στα αμερικάνικα πανεπιστήμια ονομάζεται "French theory".

Ωστόσο, πουθενά δεν ερευνάται ό,τι δημιουργούνταν στα ατελιέ του Παρισιού, και θεωρείται αυτονόητο πως η τέχνη την περίοδο εκείνη παραγόταν περισσότερο στη Νέα Υόρκη, στο Ντίσελντορφ, ακόμη και στο Λονδίνο, παρά στο Παρίσι.

Συνεπώς, το έργο του Βυζάντιου σηκώνει όλο το βάρος αυτής της βεβιασμένης σύνδεσης και της τάσης που επικρατεί τα έργα να επενδύονται με λέξεις ή να εντάσσονται σε ένα δίκτυο εννοιών που προϋπάρχουν. Δεν αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως πως αυτό που συμβαίνει βρίσκεται έξω από τα κείμενα. Όχι μόνο οι εισηγητές του Βυζάντιου δεν είναι οι πρωταγωνιστές των κειμένων τους, αλλά φανερώνουν σε αυτά επιφυλάξεις και δισταγμούς. [...] (Από την έκδοση)