Στις δεκατρείς Οκτωβρίου βρίσκομαι στις Καρυές τις Αγιορείτικες. Θεία σύναρση κέντησε τούτο το κέντημα. Ένας χρόνος δουλεμένο ποίημα τι δεν γίνηκε μέσα στο χρόνο ευτυχισμένα γεγονότα ρίχνω ματιές στο βιβλιαράκι μου και τι δεν βλέπω, πράματα κοσμοεξάκουστα. Αλλά σε τούτες τις σεβάσμιες Λαύρες που βρέθηκα, δεν θέλω να βάλω ξανά με το νου μου τη χιονισμένη γαλήνη στα Γκριζόνια και στα καντόνια της Ενγκαντίν, ούτε τις τεφρές τις λιμνούλες του Βοριά, που καθρέφτιζαν τις νεφέλες του σκεπαστού ουρανού, ούτε τα μαρμαρωμένα από τους παγετώνες δόντια των φρικτών βουνών της ερήμωσης. Ούτε να βάλω ξανά με το νου μου τις ατέλειωτες, τις μακάριες ώρες που περιδιάβαζα στο σάβανο της Αρόζας με την ξανθή μου ξαδέρφη, μόνος με μόνη, αδάμαστοι πεζοπόροι. Τέλειωσε το Carmen alpestre.

Δεν θέλω να βάλω ξανά με το νου μου τα βαβυλώνια τα Παρίσια, που τα μάγευαν ρώσσοι χορευτές και μουσικές αλλοφροσύνης πρωτοακουσμένες, τέλειωσε το convivium profanum. Ούτε το πρόσκαιρο αττικό ηλιόκαυμα, ούτε τις αναβάσεις των ελατιών, κάτι νύχτες βροχερές, εντός νεφών. Διαλυθήκαν όλα με το τέλος του καλοκαιριού. Εδώ είναι τα νέφη τ" αληθινά. [...] (Από την έκδοση)