«...Διάφορες δράσεις μπορούν άθελά τους να αναπαράγουν κατοπτρικά τη δυναμική της οικογένειας ή να ενισχύσουν, συμπορευόμενες με αυτήν, μια κακοποιητική ή διεστραμμένη δράση. Παρεμβάσεις μερικού χαρακτήρα, αποκομμένες μεταξύ τους, ακολουθώντας η καθεμιά τη λογική της, μπορούν να λειτουργήσουν αποσπασματικά, ενισχύοντας την ασάφεια των ορίων, τη σύγχυση και τη σχάση που χαρακτηρίζουν αυτές τις οικογένειες. Τέτοιες παρεμβάσεις μπορούν να είναι δικαστικού, κοινωνικού αλλά και ψυχοθεραπευτικού τύπου, και να εκτυλίσσονται αφ’ εαυτών, εκτός ορισμού και δημιουργίας ενός θεραπευτικού πλαισίου, το οποίο όμως περιλαμβάνει εξίσου το άκουσμα και την απαγόρευση, την κατανόηση και τον έλεγχο. Καμιά ψυχοθεραπεία παιδιού ή γονέων δεν μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά σε αυτές τις περιπτώσεις, αν δεν εξασφαλίζεται συγχρόνως η ισχύς μιας αρχής ή ενός νόμου (και όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο) και αν δεν στηρίζεται από μία σειρά κοινωνικών μέτρων». (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)